ความทรงจำที่ไม่อยากรื้อฟื้น

ความทรงจำที่ไม่อยากรื้อฟื้น

       บทนำ

ฉันได้เกิดมาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจเลยสักนิด พอแม่ฉันรู้ว่าท้องฉันขึ้นมา แม่พยายามแท้งฉัน แต่พ่อก็พยายามห้ามแม่ จนแม่เลิกคิดทำแท้งฉัน ฉันคิดว่าพ่อคงเป็นห่วงเรา รักเรามากแน่ๆ พอฉันเริ่มโตเรื่อยๆ ทำให้ฉันรู้ว่าพ่อไม่ได้รักฉันเลยซักนิด พ่อทำไปเพราะเอาหน้าเท่านั้น ตอนนี้พ่อกับแม่ฉันแยกทางกัน แม่ฉันไปมีครอบครัวใหม่ ส่วนฉันอยู่กับพ่อ พ่อจะหวังในตัวฉันมาก พ่อมีบริษัตเป็นของตัวเอง เป็นบริษัตที่มีชื่อเสียงโดดดังไปทั่วโลก ใช่แล้ว เรื่องที่ฉันเกิดมาก็ไม่มีใคร

รู้เช่นกัน ฉันเคยไปที่ทำงานของพ่อ ในฐานะเด็กเก็บมาเลี้ยงเท่านั้น ฉันทำตามที่พ่อสั่งทุกอย่าง เมื่อไรที่ทำงานไม่เสร็จ พ่อฉันจับฉันไปในห้องนึง ในห้องนั้นมีโซเท้า มีที่ระบายอากาศบานนึง ฉันถูกพ่อจับลาบโซ ก่อนที่พ่อจะล็อตห้องนั้น คำนั้นฉันจำได้เป็นอย่างดี

"จำไว้ว่า เจ้าไม่ใช่ลูกของฉัน" ประตูจึงปิดลง ตั้งแต่นั้นมา ฉันไม่เคยไว้ใจใครอีกเลย ตลอดมา 18 ปีนี้ ฉันได้ตัดสิ้นใจแล้วว่า จะออกไปจากที่นี้ให้ได้ วันนึงฉันก็โชคดีขึ้นมา พ่อให้ไปทำงานข้างนอก

ทำงาน2-3วัน ปกติจะทำงานแต่ในบริษัต จะใช้โอกาสดีแหละ ที่จะหนีไปจากที่นี้ซะที ฉันจึงเตรียมตัวเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าและของที่ต้องใช้ ฉันจึงออกจากห้องปกติ แต่มีอยู่สิ่งนึงที่มันค้างใจ....ถ้าพ่อจับได้ขึ้นมา จะทำยังไง ฉันพยายามที่จะไม่คิดเรื่องนั้นอีก เมื่อฉันออกมาจากบริษัตได้

จึงรีบไปให้ไกลจากบริษัตให้มากที่สุด ในที่สุดฉันมาเช่าโรงแรมแห่งนึง

"สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าจะมาเช่าห้องรึเปล่าค่ะ"

"เช่าค่ะ เท่าไรค่ะ"

"5,500 บาทค่ะ ชั้น 4 ห้อง 285 นะค่ะ ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ "

ฉันเดินไปที่ลิพท์ กดชั้น 4 ประตูลิพท์เปิด ฉันออกมาโดยที่ไม่ได้มองเลย

ว่ามีคนชวนมา ไปชนกับเค้าอย่างจังเราสองคนล้มลงไป ฉันยืนขึ้นพยุงตัวเขาขึ้นมา ได้เห็นใบหน้าของเขา เขาเป็นผู้ชาย ผิดขาว

ผมสีน้ำตาล ตาคม ปากเรียว ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูก เขาก็เอ่ยปากขึ้น

"เดินภาษาอะไร ไม่ดูบ้างเลย เดินก้มหน้าอยู่นั้นแหละ"

"ขอโทษนะค่ะ ฉันจะเดินดีๆค่ะ"

"จะไปไหนก็ไป เกะกะลูกตาจริงๆ" ฉันรีบเดินออกมาจากตรงนั้น ทั้งที่หน้าตาดีแท้ๆ แต่กลับนิสัยแย่ๆจริงเลย อ๊ะนี่มันห้องฉัน เห้ย ในห้องนี้ดีจริงๆเลย คิดถูกจริงๆที่มาที่นี้ หวังว่าระหว่างที่เราอยู่ที่นี้ คงไปได้ด้วยดีนะ รีบอาบน้ำดีกว่า ตื้อ ตื้อ ตื้อ อ๊ะ โทรศัพท์เหรอ คงจะเป็นพ่อนั้นแหละ รีบไปรับดีกว่า

"สวัสดีค่ะ พ่อ"

"ฉันบอกแล้วไม่รู้กี่รอบ หัดจำซะบ้าง"

"ขอโทษค่ะ คุณประธาน"

"ฉันได้ข่าวว่า แกยังไปไม่ถึงที่ทำงานใช่ไหม"  ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ ถ้าความแตกตอนนี้ล่ะก็มีหวัง.....

"คือ..."

"รีบๆพูดมาซะที " ทำไงดี สถานกราณ์ตอนนี้มัน...  ก็อต ก็อต ก็อต เสียงเคาะประตู อย่าบอกนะว่า พ่อ อยู่หน้าประตู ทำไงดี เราจะทำไงดี

จบไปแล้วนะค่ะ บทนำ ไม่รู้ว่าจะสนุกหรือเปล่าคงลุ้นหน้าดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้

#ขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะค่ะ 

#มาคอมเม้นกันเยอะๆนะค่ะ

#ขอบคุณค่ะ